|
Det var i 1967 at Bulandet kapell fekk denne
storslegne gåva frå sjømannskyrkja i North Shields.
Orgelet vart sendt til Bergen, og far og onklane mine henta det med "Bulending". Litt seinare kom det over ein
engelskmann som skulle få det på plass, og montere det. Dei fleste såg vel
for seg ein eldre, satt herremann, men i staden kom det ein ung og
briken Beatles-figur. Fjortisjentene heime
formeleg åt han med auga. På rekordtid vart han det store samtaleemnet heime,
ikkje minst fordi han i beste Beatles-tradisjon hadde langt hår. Han budde
på Hellersøya hos Dagmar og Olai, noko som var naturleg, då Dagmar
snakka flytande engelsk etter opphaldet der under krigen. Richard Anthony John Dowden
var namnet hans. Han var frå Newcastle. Eg kan ikkje hugse kor lenge han var
heime, men det var ei god stund. Han gjekk alltid med ei lita topphue, og det
vart reist eitt og anna augebryn då han til og med hadde ho på seg i kyrkja.
Dessutan var han vegetarianar, noko som ifylgje Liv gav Dagmar ein
del hovudbry. Liv fortel meg at Dagmar skulle til Bergen eit ærend, og då
skulle Thea syte for mat til han. Thea kunne ikkje eit ord engelsk, men laga
til bønner i tomatsaus, og tenkte vel som slik at det måtte kunne passere.
Men nei! Dowden hadde lese på boksen, og sett orda
"pork fat" (svinefeitt). Dermed gjekk den
middagen i vasken, og Thea drog nok eit lettelsens
sukk då Dagmar kom heim att. I tillegg til å vere vegetarianar var Dowden fanatisk dyrevernar. Det
skulle mindre til enn nokre saueskrottar for å
vekkje dyreverninstinktet hans. Fann han klip inne
i huset, så bar han dei utomhus att. Det verserer til og med ei historie om
at han ein dag fann eit insekt i vaskevatnet sitt. I staden for å la det gå i
sluket, så la han det i eit glas vatn og bar det heile vegen sør i
statsbrønnen att. Vi hadde akkurat byrja med
engelskundervisning då, og Anbjørg inviterte han til å vere med i ein
engelsktime. Du og du for ei oppleving. Tenkje seg til, ein lys levande ENGELSKMANN!
Sjølv om vi ikkje forsto allverda, og Anbjørg sto for mesteparten av
konversasjonen, så var det likevel interessant å høyre på. Vi spurde om han
kunne litt norsk, og då letta han på veska til Anbjørg, gjorde nokre svære
grimasar og sa ordet "tung". Alskens særeigenheiter til tross; Dowden kunne faget sitt, og monterte orgelet etter alle
kunstens reglar. Han var også ein særs habil organist. Etter ei gudsteneste
overtala Dagmar han til å spele litt, for då var orgelet så godt som ferdig,
og kunne spelast på. Det vart reine konserten. Kyrkja var åt og tømmest, men folk snudde inn att og fylte ho ein gong
til. Det var antageleg fyrste gong bulendingane høyrde det nye orgelet, og Anders
Myklebust takka Dowden på det hjartelegaste
for ei flott musikkoppleving. Georg Halsøy hadde inntil då vore organist,
og hadde streva med "salmesykkelen" i uminnelege tider. Det gamle
husorgelet var tungtrødd, så å gjennomføre ei
gudsteneste var reine Tour de France. No overtok Konstanse. Kanskje tenkte Georg som slik at det måtte
yngre krefter til for å handtere eit slikt vidunder.
Konstanse var trufastheita sjølv i ein liten
mannsalder, og er utan tvil den som best kan fortelje
om korleis orgelet oppførde seg i medgang og motgang. Det er nok
slik at det har hatt sine svake øyeblikk, men det
er ingen tvil om at det er litt av eit klenodium som står i kyrkja heime, med
ei spesiell og interessant forhistorie. Måtte det enno få mange gode år. |
|
|
