Anmerkning frå heimesideskrivarane:
Rapporten er direkte avskrift av den rapporten som ligg i Temaparken. Rapporten vi har fått frå Temaparken er nok ein avskreven rapport frå ein handskreven rapport.
Innhaldet i rapporten er no den same, sjølv om eventuelle skrivefeil føl med, og nye kan verte lagt til.
Tusen takk til Temaparken og Liv Gjørøy for rapporten.
Her kan ein lese om avdukinga av minnestatuene av Berthe og Hansine.
Her kan ein lese ei sørgelig historie om lærar Rogne 17 år seinare.

Rapporten frå Ole Rogne om redninga av mannskapet på ”Gunger”, Dat. 2/12-1885.

Hr. Lensmann R.J. Steen.

Angående bjergningen av Gungers Mennskap kan jeg berette:
Om morgenen 25/2-85 gikk Berte Hillersø opp på Haugen på søndre øen, Og ved at se sydover blev hun på Sengskjerene var nogle mennesker, ligsom hun også syntes høre nødrop. Hun gav seg ikke tid til at se nøyere efter, men løp hjemover, og for at komme fortere frem kastede hun tøflene som hun gikk i.

Da hun kom inn i stuen, så eg straks på henne at noget usedvanlig måtte vere på ferde. Da hun var kommet litt til ånde etter løpet, fortalte hun kva hun hadde sett og hørt. Hun trodde der var strandet et skip, men kunne ikkje si dette med sikkerhet.  Derpå bad hun at jeg og Hansine måtte komme og vere med syd. Vi sprang da som vi stod og gikk til nøstet, satte båt ( en færing) på sjøen. Vi tenkte ikkje nøyere over kva slags båt vi kunne have bruk for, vi tok den som vi snarest kunne få på sjøen. Jeg og jentene steg så i båten og rodde sydover. Komne syd sundet, mindes eg en av oss sa: ” Vi skulle hatt en seksæring.” – Det blåste søndenvind og gikk noget sjø. Alt gikk dog nokså godt, og vi nådde skjeret etter at have fått en og anden ”Skjevat”, ( Skvett) Jeg tror ikkje vi brukte øsekaret før vi kom til skjeret, men omtrentlig gjennomblødte var vi kanskje. Nu øste vi først båten lens, og prøvde så at legge til skjæret, men det lot seg ikkje godt gjøre formedelst suen. En av folkene på skjeret ropte da til oss at vi skulle tage tau i ”skuta” som låg straks søndenfor skjeret. Jeg fikk fatt i en tauende på skipet, den var dog for kort, men Berte sagde vi skulle knytte båtfesten i den, hvilket også blev gjort, og nu kunne vi nå til skjæret. Jeg holdt i tampen og pigerne tok imot folkene. Kapteinen var meget svak og måtte hjelpes. De andre steg derimot inn i båten så godt som utan hjelp. Vi fikk 4 mann inn på båten, fleire turde vi ikkje tage, da båten var for liten. Der stod ennu 3 mann igjen på skjeret, og disse lovede vi at hente, så snart de 4 var bragt i land. Dermed var de fornøyede.  – Vi roede hjemover, og komne opp i Nikøsundet mødte vi folkene til Amelen der kom på en større båt. Berte sagde da at hun ville vere med dem sydover igjen, og hun steg inn på båten til dem. Jeg og Hansine roede så tilbake til Hillersø med de 4, og de andre 3 blev bragt til Kjempenes.
Dette er kva jeg husker igjen.

Værø den 2/12- 1885. 
Venligst O. Rogne